گری لندرت کتابی با عنوان«بازی درمانی (هنر برقراری ارتباط)» را تالیف کرده است که در آن کودک، محور کتاب است. در این کتاب، می توان ایمان عمیق نویسنده به توانایی های ذاتی کودکان و عمق باورش را به روانشناسی انسانگرا و رویکرد مراجع محوری دریافت. آموزه های علمی و تجربی مطرح شده در این اثر مانع غلتیدن خواننده و درمانگران به وادی احساسات می شود.
فروزنده داورپناه کار برگردان این کتاب را که با رویکرد کودک محورانه نوشته شده بر عهده داشته است. شیوه های ضبط تصویری، اجرای زنده و نقش بازی‌هایی که در کلاس‌ها و جلسه‌های گروهی دقیقا ارزیابی می‌شوند، پایبندی به اصول بازی درمانی کودک محورانه را تضمین می کنند. در این کتاب، اصول بازی درمانیِ کودک‌محور توضیح داده شده است. در فصل یک، گَری لَندرِت چگونگی هدایت شدنش را به سوی بازی‌درمانی شرح می‌دهد و به توضیح اصول برقراری ارتباط با کودکان می‌پردازد. فصل دوم به توضیح معنای بازی‌درمانی اختصاص دارد. کارکردهای بازی، انواع بازی و مراحل فرایند بازی‌درمانی در این فصل مطرح می‌شوند.
مولف در ابتدای کتاب، تاریخچه و تحولات بازی‌درمانی را مطرح کرده است. وی معتقد است بازی‌درمانی ابتدا از روان‌تحلیل‌گری ریشه گرفته است و بر بستر آن، بازی‌درمانی‌های ارتباطی و نیز غیررهنمودی شکل گرفته‌اند. در فصل‌های ابتدایی، همچنین به تأسیس «مرکز بازی‌درمانی» در دانشگاه نورث تکزاس اشاره می‌شود که گسترده‌ترین برنامه آموزش بازی‌درمانی در دنیا است. روحیات مختلف و گاه متغیر کودکان، موضوع فصل چهار را تشکیل می‌دهد. در فصل پنج، علاوه بر نظریه شخصیت، نگرش کودک‌محورانه به شخصیت و رفتار توضیح داده می‌شود و به شرایطِ درمانی مناسب برای رشد اشاره می‌گردد.
موضوع فصل شش، بازی‌درمانگر است. الزاماتی از قبیل خودشناسی و پذیرش خود در درمانگر، و نیز نقش تمرین‌های تحت نظارت و برنامه آموزشی توصیه شده در این فصل مطرح می‌شوند. در فصل هفت، به محل و ابعاد اتاق بازی، انواع اسباب‌بازی‌های لازم، چگونگی دسته‌بندی و چیدن آنها، و نیز بازی‌درمانی در مدارس اشاره می‌شود. فصل هشت به بیان نقش والدین در فرایند بازی‌درمانی اختصاص دارد.
اجازه داشتن از والدین یا قیّم کودک، توضیح بازی‌درمانی برای والدین و چگونگیِ جداکردن کودک از والدین در مرکز بازی‌درمانی از مطالب این فصل هستند. در فصل نهم، آغاز برقراری ارتباط شرح داده می‌شود زیرا کودک اولین ارتباط‌ها را با بازی‌درمانگر برقرار می‌کند. شیوه‌های سؤال کردن در کودکان و اشاره به لوازم ضبط صدا و تصویر بخشی از مطالب این فصل را تشکیل می‌دهند. فصل دهم به ویژگی‌های پاسخ‌های تسهیل‌گرانه از سوی درمانگر اختصاص دارد و در آن ذکر می‌شود که درمانگر باید از درکِ همراه با حساسیت، پذیرش همراه با محبت، و صمیمیت برخوردار باشد و آنها را در اَعمال خود نشان دهد.
نمونه‌هایی از پاسخ‌های غیرتسهیل‌گرانه نیز در این فصل آورده شده است. مساله تعیین حد و مرزهای درمان موضوع فصل یازده است. فلسفه و شیوه تعیین حد و مرز در درمان، چگونگیِ به اطلاع کودک رساندن آنها و قاطعیت در اجرای آنها در این فصل مطرح می‌شود. انواع مشکلاتی که معمولا در بازی‌درمانی پیش می‌آیند و چگونگی مقابله با آنها موضوع فصل دوازده را تشکیل می‌دهد.
در فصل سیزده، نکات مهم در بازی‌درمانی مطرح می‌شوند، مانند رازداری، شرکت در بازی کودک، و درخواست از کودک برای مرتب کردن اتاق. فصل چهارده به توضیح بازی‌درمانی فشرده کوتاه مدت اختصاص دارد. چند نمونه از کودکان در جلسات بازی‌درمانی موضوع فصل پانزده را تشکیل می‌دهد. در فصل شانزده، تعیین فرایند درمان در خلال جلسات، چگونگیِ خاتمه دادن به بازی‌درمانی، و اعلان آن به کودک مورد بحث قرار می‌گیرد و فصل هفده به مبحث فرزند درمانی و سابقه آن، و نیز چگونگی سامان دادن به جلسات فرزند‌درمانی می‌پردازد.
گَری ال. لندرِت که دارای مدرک دکترای علوم تربیتی، مشاور حرفه‌ای، و بازی‌درمانگرِ مُجازِ عالی رتبه است، بنیانگذار و مدیر «مرکز بازی‌درمانی» در دانشگاه نورث تکزاس است که گسترده‌ترین مرکز بازی‌درمانی در دنیا است. او سه کتاب در زمینه مشاوره گروهی و هشت کتاب درباره بازی‌درمانی دارد، به علاوه ده‌ها اثر انتشاراتی و ویدیویی. وی چندین جایزه نیز دریافت کرده است. انتشارات رشد «بازی درمانی» را به قیمت 9 هزارتومان منتشر کرده است.
