چند روزی ست خبر کودک آزاری دیگری در یکی از شهرهای استان های جنوبی کشور، افکار عمومی را در بهت و حیرت فرو برده است. این داستان آن چنان تلخ و عکس منتشر شده آنقدر تکان دهنده است که انسان در حیرت فرو می رود چگونه ممکن است آموزگاری، ولو به حق و به هر نیت، مدادی را در سر کودکی 9 ساله فرو کند؟!!
ظاهرا داستان این گونه است که این دانش آموز کلاس سوم دبستان، تکالیف خود را انجام نداده و معلم برای تنبیه او مداد را از دستش گرفته و بر زیر پوست سرش فرو کرده است. بسامد تکرار چنین وقایعی به خصوص در سال تحصیلی جاری (95-96) علامت هشداری است که شاید اذهان خفته بسیاری را بیدار کند و همگان را در این اندیشه فرو برد که نظام آموزشی ما را چه شده است؟
تنبیه های خشن و ضرب و جرح کودکان دبستانی در چند ماه اخیر، هر هفته سر خط خبرهای آموزش و پرورش کشور ما بوده است. گرچه به نظر می رسد اخبار منتشر شده بیشتر در حول و حوش استان های مرکزی و جنوبی کشور است اما سایر مدارس ما در دیگر نقاط کشور نیز از این پدیده شوم بی نصیب نبوده و نیستند.
اینجاست که سوالاتی در ذهن هر مخاطب چنین اخباری شکل می گیرد و ذهنش را به دنبال پاسخ درگیر می کند. سوالاتی در مورد گزینش روان شناختی معلمان. اینکه در آزمون بسیار سفت و سخت گزینش معلم در کشور که فی الواقع یکی از سختگیرانه ترین گزینش های شغلی به حساب می آید چگونه سلامت روان و درک صحیح از روان شناسی رفتار با کودک و کنترل خشم سنجیده می شود؟
آیا معلمان ما در مراکز تربیت معلم آموزش های کافی در خصوص نحوه رفتار درست با کودکان می آموزند؟ آیا درک صحیح و کاملی از ماهیت مراحل رشد کودک، روان شناسی و اختلالات یادگیری به دست می آورند؟ آیا روش های مدیریت و کنترل کلاس های درس شلوغ و نحوه رفتار با دانش آموزان بیش فعال یا دیرآموز را تمرین می کنند؟
فارغ از آموزش های پیش از خدمت و ضمن خدمت معلمان در مورد رفتارشناسی کودکان و روان شناسی آموزش و یادگیری، وجود سیستم حمایتی نیز از جمله مهم ترین جوانب پرداختن به موضوع دانش آموز آزاری در مدارس است. برای مثال چه میزان از مراکز دولتی و خصوصی حمایت از کودکان و دانش آموزان بیش فعال، دیرآموز و دارای اختلالات یادگیری دیگر در همه شهرهای کشور ما وجود دارد؟ آیا معلم هایی که در کلاس های خود با دانش آموزان ضعیف یا دارای ناتوانایی های یادگیری مواجه می شوند، امکان ارجاع این دانش آموز به مراکز کمک آموزشی و درمانی را دارند؟ آیا این مراکز از حمایت دولتی کافی برای کاهش هزینه های درمانی برای خانواده ها و تحت پوشش قرار گرفتن بیمه ها برخوردار هستند؟
سرزنش کردن معلم تنها ارائه پاسخی ساده برای مسئله ای بغایت پیچیده و چندجانبه است. نظام آموزشی ما باید طرح هایی برای حمایت از معلمان داشته باشد این طرح ها می تواند شامل ارائه مشاوره آموزشی و روان شناختی به فرهنگیان باشد به طوریکه معلم بتواند برای مشورت در خصوص نحوه رفتار با دانش آموزانی که مسئله دار شناخته می شوند، مراجعه کرده و توصیه های کارآمد و مفید دریافت نماید. همچنین وجود مراکزی برای ارائه خدمات مشاوره به معلمان برای بازسازی روحی و روانی و همچنین کارگاه های کنترل خشم و غیره باید در دستور کار مراکز تربیت مدرس و همچنین ادارات آموزش و پرورش در هر شهرستان قرار گیرد.
حس درد و رنجی که کودکان معصوم در کلاس های درس و زیر فوران خشم معلمانی که احساس ناتوانی و استیصال خود را از کمبود امکانات و یا دستمزد ناعادلانه بر سر و روی دانش آموزانشان تخلیه می کنند، قلب هر انسانی را به درد می آورد اما به نظر می رسد چاره کار این نیست که تنها و تنها نوک پیکان سرزنش را به طرف معلم نشانه بگیریم، بلکه باید با ارائه خدمات حمایتی و آموزشی، این مهم ترین پرچمداران صلح و سواد و فرهنگ را آنچنان تقویت و حمایت نماییم که در سایه آن فرزندان خود را در مدارسی امن و پیشرو برای تعلیم و تربیت بیمه کنیم.
با عشق به دانش آموزان این مرز و بوم و تقدیم احترام به معلمانی که تعلیم را با عشق و محبت می آمیزند و می آموزند
