آنچه مسلم است این است که رضایت و امنیت شغلی به‌طورمستقیم بر کارایی و اثربخشی نیروی انسانی در هردستگاه و سازمانی تأثیر‌گذار است، به طوری که هرچه رضایت و امنیت شغلی بیشتر باشد، کارایی و اثربخشی افزایش خواهد یافت. درمورد رضایت شغلی فرهنگیان این موضوع با اهمیت‌تر از بسیاری از دستگاه‌های دیگر است چرا که کارایی و اثربخشی آنها به‌طورمستقیم بر فرهنگ جامعه و آینده کشور تاثیر خواهد گذاشت و کم‌توجهی به فرهنگیانِ امروز، باعث خواهد شد برای درمان وضعیت آتی فرهنگی و فکری جامعه، هزینه‌ای گزاف خرج شود در‌حالی‌که با هزینه‌ای کمتر، می‌توان جامعه را واکسینه کرد و با پرداختن حل کردن مشکل معیشتی معلمان امروز، می‌توان از بروز اختلال فکری، علمی و فرهنگی آتی پیشگیری کرد و از هزینه‌های سنگین آتی جلوگیری کرد.
چنانچه معلمان و جامعه فرهنگیان کشور تامین نباشند به نظر می‌رسد هزینه‌های پیدا و پنهانی در‌بر خواهد داشت که به هیچ‌وجه قابل اغماض نیست و دولت باید از این مهم غافل نباشد و سهل‌انگاری نکند چرا که غفلت از این موضوع، عواقبی دربردارد که برای نسل امروز و فردای کشور نابخشودنی خواهد بود. عدم تامین مالی و معیشتی معلمان اثراتی در پی خواهد داشت که به برخی از آنها می‌توان اشاره کرد:
١- عدم تامین مالی و معیشتی فرهنگیان باعث می‌شود کیفیت آموزش و نیز پرورش فرزندان ایران‌زمین لطمه ببیند و لطمه به آموزشوپرورش فرزندان ایران یعنی آسیب به آینده کشور در تمامی زمینه‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی که به هیچ‌وجه به صلاح کشور نیست.
٢- عدم تامین مالی و معیشتی فرهنگیان باعث می‌شود زمینه جهش و پرش علمی و فناوری کشور فراهم نشود چرا‌که زمینه‌ساز فعالیت‌های علمی و پژوهشی در سطوح عالی دانشگاهی، آموزشوپرورش کشور است و چنانچه فرهنگیان دغدغه مالی و معیشتی داشته باشند، نمی‌توانند بر نقش و تکلیف ذاتی خود متمرکز شوند و عدم تمرکز آنان به بهای عدم آموزش کافی و لازم دانش‌آموزانی تمام می‌شود که ورودی و مواد اولیه دانشگاه‌های کشور خواهند بود و چنانچه این مواد اولیه از کیفیت کافی برخوردار نباشند، فرآوری آنها در دانشگاه‌ها پر‌هزینه‌تر و احتمالا بی‌ثمر خواهد بود که این موضوع به هیچ‌وجه به نفع کشور نیست.
٣- عدم تامین مالی و معیشتی فرهنگیان به جایگاه اجتماعی فرهنگیان لطمه می‌زند. زمانی‌که معلمی برای تامین زندگی خود و خانواده‌اش برخلاف میل باطنی و باوجود تناقض شغلی به مشاغلی پناه می‌برد که در شأن یک‌معلم نیست، جایگاه و پایگاه اجتماعی معلم و معلمی تنزل می‌یابد و تنزل شأن فرهنگیان که شغل آنها شغل انبیاست، نه به مصلحت امروز کشور است و نه به مصلحت آینده آن.درصورتی‌که جایگاه اجتماعی معلمان لطمه ببیند و از تقدس معلم و معلمی کاسته شود، علم و دانش آسیب خواهد دید و اصولا آیندگانی که به معلمی روی خواهند آورد ناچار از انتخاب این‌شغل خواهند بود، نه اینکه از روی عشق و علاقه به کسوت مقدس معلمی روی آورند. این درحالی است که معلمی نیاز به انگیزه‌های قوی روحی، روانی و قلبی دارد تا معلم بتواند معلمی حقیقی شود و به نقش بایسته و شایسته خود عمل کند، در غیر‌این‌صورت معلمان بی‌انگیزه آتی، دانش‌آموزان بی‌انگیزه‌تری پرورش خواهند داد که آسیب آن را کشور خواهد دید.
٤- عدم تامین مالی و معیشتی فرهنگیان گرایش جوانان را به مشاغلی که پایه و اساس علمی ندارند و دانش‌محور نیستند افزایش خواهد داد. چه‌بسا اگر معلمی از تقدس بیفتد اصولا تحصیل و علم از تقدس خواهد افتاد چرا که نام علم و معلم به‌هم آمیخته است. اگر معلمی از ارزش ذاتی خود فاصله بگیرد کسی نمی‌تواند فرزند خود را به تحصیل علم از‌دست‌و‌زبان معلم متقاعد کند. لازمه مقدس‌ماندن علم، پاس‌داشتن مقام و جایگاه رفیع معلمان و فرهنگیان است و با عدم تامین مالی و معیشتی معلمان این مهم دچار خدشه و لطمه خواهد شد که از این منظر نیز آسیب عدم تامین معیشت معلمان متوجه کشور و آینده خواهد بود.
٥- عدم تامین مالی و معیشتی معلمان باعث ایجاد یأس در جامعه می‌شود. وقتی سایر مشاغل خصوصی و دولتی نسبت به معلمان در جایگاه مالی و معیشتی بالاتری قرار بگیرند، یأس و نارضایتی و ناامیدی بسط پیدا می‌کند. وقتی دانش‌آموز دیروز از دست‌و‌زبان معلمی درس می‌آموزد و همان دانش‌آموز دوسال بیشتر از معلمش درس می‌خواند ولی حقوقی چند‌برابر معلم خود می‌گیرد، عدالت در پرداخت حقوق و مزایا دچار آسیب جدی می‌شود و باعث سرخوردگی و بی‌انگیزگی معلمان خواهد شد و بی‌انگیزگی و سرخوردگی معلمان به بی‌انگیزگی و سرخوردگی بیشتر دانش‌آموزان و حتی بخش وسیعی از جامعه خواهد انجامید که آن هم به هیچ‌وجه به مصلحت کشورمان نبوده و نیست. به‌نظر می‌رسد برای بهبود معیشت و افزایش کیفیت در آموزش‌وپروش باید فکری اساسی صورت گیرد که در این زمینه نظام رتبه‌بندی معلمان و مکانیزم‌های نوین ارزیابی می‌تواند یکی از راهکارهای ممکن باشد، به نحوی که هم از لحاظ مالی به معلمان توجه مضاعف شود. هم اینکه به تبع این توجه مضاعف، کیفیت آموزش در مدارس، بیشتر شود تا هم رضایت شغلی معلمان زحمتکش کشور شود و هم افزایش کیفیت آموزش به دانش‌آموزانی که آینده‌سازان کشور هستند را فراهم آورد.
